Nomina ac Gesta
Lemovicensium Episcoporum.
A proto praesule
& Frimate Aquitaniae Beatissimo Martiale
usque ad annum MCCLXXIII.
Ex antiquo
exemplari Speculi Sanctoralis compositi circa annum MCCCXX. per Fratrem Bernardum Guidonis Episcopum Lodovensem
jussu domini Berengarii Magistri Ordinis Praedicatorum (non Minorum) &
postea Archepiscopi Compostellani, dedicati domno Joanni Sanctae Romanae &
Universalis Ecclesiae summo Pontifici, anno MCCCXX.
Cap. I. De
Sancto Martiale.
Primus omnium Episcoporum sedentium Lemovicae fuit beatissimus Martialis
Proto-praesul ac Primas Aquitaniae. Hic autem fuit unus ex septuaginta duobus
Discipulis Domini nostri Jesu-Christi, quem Salvator ipse tanquam de latere suo
direxit Roma in Aquitaniam Lemovicensibus per beatum Patrum Apostolum ejusdem
S. Martialis consanguineum, in Galliarum Apostolum ac patronum anno Dominicae
Incarnationis XLVII a passione vero Christi 14 vel potius 15. Intrans igitur Aquitaniam beatus Martialis de pretioso sanguine
Beati Protmartyris Stephani, aliasque multas pretiosas reliquias secum detulit.
Habuit quoque in suo comitatu virum Dei vocabulo Amatorem & uxorem ejus
nomine Veronicam, quae vere familiaris fuerat B. Mariae Virginis Matris Dei
praedicti vero conjuges Amator atque Veronica de lacte B. Mariae Virginis, de
capillis ejus, duosque sotulares ejusdem secum detulerunt. Sanctus igitur
Martialis in rupe quae Graece Avicii dicitur, nunc autem Latine Podium nostrae
Dominae nuncupatur (quae tamen prius civitas Vellatae vocabatur, sed divinis
revelationibus sicut in gestis ipsius Ecclesiae legitur, fuit vocabulo mutata)
altare in honore ipsius Dominae nostrae dedicans, ibi ejus sotularem posuit;
alterum autem in Ruthena; de Capillis vero ejusdem beatissimae Virginis partem
quidem posuit in civitate Arvernensi quae nunc Clarus-mons nuncupatur; partem
autem in Mimatensi. Porro his quatuor sedibus ab ipso in honorem illius Beatae
Mariae dedicatis, Lemovicae, Bituris, Cadurci, Agennici, ac Tolosae posuit
reliquias Beatissimi Stephani Protomartyris, & Ecclesias dedicavit in
honorem ipsius. Cum autem Pictavis praedicaret, apparuit illi Dominus, dicens:
Noveris hodie Petrum Romae crucifixum pro nomine meo. In ejus honorem hic fundato Ecclesiam. Quod
fecit nomine Petri. Quod etiam plusquam trecentis postmodum annis ex
sententia Ecclesiae Pictavensis Divus Hilarius egregius Doctor in Concilio
Romae allegavit, Christi nimirum sanguine ac beatorum Apostolorum eam fuisse a
S. Michaele fundatam. Ideo barba beati Petri dono ab Imperatore Christianissimo
obtinere meruit: quae quidem reliquiae cum magna reverentia Pictavis
conservantur. Cumque Burdegalis in honore Protomartyris Ecclesiam dedicasset,
in qua beatus Severinus postea sepultus fuit, atque vellet in honore beati
Apostoli Petri ampliorem dedicare, idem Apostolus apparuit illi dicens: Noveris
Andream fratrem meum hodie in Patras civitate Cruce pro domino Jesu-Christo
elevatum, in cujus honore hanc ipsam Ecclesiam festinato consecrare: quod ipse
obedienter implevit. Sanctus autem Amator, in Rupe, quae modo Amatoris dicitur,
solitariam vitam elegit, vilique tunc loco & schemate, nunc autem toti
mundo honorabili, dedicato inibi altaria S. Martiale in honore B. Virginis
Mariae, ubi fuit beatus idem Amator vita praeventus, atque ibi sanctam
resurrectionem expectat sanctum corpus ejus: Veronica vero illius uxor beatum
Martialem sequens ubique praedicantem in territorio Burdigalensi supra mare
tandem senio confecta resedit, Capellula sibi ibidem a beato Martiale in honore
Beatae Virginis dedicate, que Solac, eo quod solummodo ibi positum sit lac
beatissimae Virginis (aliis, quas habebat beata Veronica reliquiis Dominae
nostrae per praedictas Ecclesias distributis) appellatur. Hic vero sanctissimus
Martialais & sex Angelis a Domino, duobus itidem a beato Apostolo Petro sanctis
Presbyteris Austricliniano & Alpiniano sibi ad continuam custodiam
deputatis innumerabilia hominum millia ad Christi fidem adduxit, sex mortuos
suscitavit, caecis visum, claudis gressum, mutis loquelam, aridis ac
paralyticis sospitatem restituit: Daemones ex locis necnon de corporibus
humanis expulit, ipsoque compulit in humana effigie apparere, astutias ibidem
malitiasque suas aperire. Daemones vicit, Angelos vidit,
futura praevidit, sicut haec & alia multa his similia in illius gestis
plenius continentur. Haec vero & alia ejusmodi faciens vir Beatus
nudis semper pedibus, licet quartanis febribus urgeretur, incedebat, in pane
& aqua quotidie atque continuo usque ad vesperam jejunando, sicut magistrum
suum beatum Petrum Apostolum (similia enim de ipso narrat S. Clemens) viderat
ipse facientem. Vere felix Christi iste discipulus, noster Galliarum in
Aquitania Apostolus, qui ipsis Apostolis adhuc in carne viventibus est in
exemplum propositus. Ipse enim est, ut traditur, ille parvulus, quem amplexus
Dominus Jesus contendentibus Apostolis de Primatu (quis videlicet eorum
videretur esse major) dixit: Nisi efficiamini sicut parvulus iste, non
intrabitis in regnum coelorum. Hic quoque fertur fuisse ille puer, de quo dixit
Sanctus Andreas: Est puer unus hic, qui habet quinque panes hordeaceo atque
duos pisces. Hic puer virgo electus a Domino Jesu, quum quindecim aetatis annos
implevisset, baptismum suscepit: baptizatus vero in coetu comitatu que Domini
nostri tribus annis permansit: Deinde quinque annis cum beato Apostolo Petro
Hierosolymis: septem autem Antiochiae, uno denique itidem Romae permansit. Unde
transmissus in Aquitaniam annis 28. in Lemovicensi
Episcopatu gloriosissime perseveravit. Assumptus est autem cum magna gloria
atque indicibili claritate de praesenti incolatu ad coelos pridie Kalendas
Julii anno Incarnationis Dominicae septuagesimo quarto post resurrectionem vero
quadragesimo, ac Vespasiani Caesaris tertio anno Imperii, Episcopatus autem sui
octavo & vigesimo, aetatis suae quinquagesimo nono. Porro gesta ipsius
praeclara ac felicem exitum conscripsit beatus Aurelianus, qui vidit, audivit,
ac praesens fuit dum gesta majori ex parte fuerunt; quem idem Sanctissimus
Martialis a mortuis suscitavit, ac postea successorem suum adhuc vivens in
carne ordinavit. Tandem vero Ludovicus Francorum Rex atque Imperator Augustus
Caroli Magni filius in Palatio Johanneciaco (Jogunciaco) Conventum generalem
tenuit in Lemovicino, Regalemque Basilicam Sanctissimi Salvatoris magna cum
gloria in mense Octobri praecepit dedicari Lemovicae, in qua levatum
sanctissimi Martialis corpus retro altare eidem gloriosissimo Salvatori
dedicatum in crypta majoris voltae, praesidente eo ipso Imperatore eodem in
mense positum est. Illud autem postea iterum fuit in pristino sepulcro reconditum.
Cap. II. De Beato Aureliano,
aliisque novemdecim,
quorum extremus S.
Lupus, Episcopis Lemovicensibus.
Beatus Aurelianus a S. Martiale adhuc paganus ac Pontifex
idolorum a mortuis suscitatus, & ab eodem Episcopus postea delectus obiit
decimoquinto Kalendas Decembris ac sepultus in Monasterio Sancti Martialis in
Ecclesia Sancti Petri; nunc vero jacet in Ecclesia Beati Cessatoris extra muros
urbis Lemovicensis. Huic autem successerunt Evolius, Atricus, Emericus,
Hermogenianus, Adelphicius, Dativus qui depositus fuit, prout scriptum
invenitur, Adelphicius hoc nomine secundus, Exuperius, Astidius, Rusticus,
Rusticus alter, Exochius, Ferreolus qui creditur jacere apud Auixonium, ubi
reliquiae in capsa sacri ejus corporis venerantur, Asclepiodus, S. Asclipius:
hic jacet in quadam crypta supra altare sancti Augustini Lemovicensis cujus
transitus celebratur decimo Kalendas Januarii, Simplicius, felicius sive Felix,
Adelphicius, sive Adelphicus hoc nomine tertius, Sanctus Lupus, qui divinitus a
Clothario Francorum Rege (de duobus enim erat altercatio) electus fuit, cujus
corpus a proprio elevatum tumulo positum fuit in Ecclesia sancti Michaëlis de
Leonibus anno Domini 358 (Legendum 558 aut quid simile).
Cap. III. De
quatuor Episcopis, qui Divo Lupo,
unusquisque in ordine
suo immediate successerunt.
Beato Lupo successerunt Hertenobertus, Caesarius, Roricius
primus, Ruricius alter ejus ipsius nepos. Ille autem dicitur primo fundasse
Momasterium B. Augustini Lemovicis in honore ejusdem Sancti, atque Canonicos regulares
ibidem instituisse, quo quidem in loco, ut traditur ab antiquis, Beatus
Martialis (quoniam nulli intra moenia sepeliebantur civitatis) instituit
sepulturam tam Clericorum, quam civium. Coemeterium quoque ejus loci propria manu benedixit, altare in honore
semper benedictae Trinitatis consecravit, ac Presbyteros qui curarent ea, quae
ad Ecclesiasticae sepulturae pertinent officium, ordinavit. Unde
& plures ibi Episcopi sepulti sunt, corpore ejusdem fundatoris ibidem
jacente. Ruricii vero ejusdem nepotis corpus jacet in crypta apud
sanctum Junium; de quorum temporibus require in libris antiquis beati Stephani
Ecclesiae Cathedralis.
Cap. IV. De
Episcopis qui deinde his ipsis successerunt.
Roricio hujus nominis secundo successerunt Ermenardus, Simerius sive Eximerus, qui sanctum Tilonem Monachum apud Solemniacum honorifice sepelivit, Salutaris, Agericus sive Agerius, sanctus Sacerdos natione Burdegalensis, qui veneratur & quiescit apud Sarlatium Petragoricae Dioecesis, qui etiam florebat circa annum Domini 517 (legendum 715 aut quid ejusmodi).
Cap. V. De
aliis sex Episcopis horum Successoribus.
Huic successit Beatus Cessator, cujus tumulus cernitur in
Ecclesia nomini suo dedicata extra moenia castri Lemovicensis, qui contra
Vandalos multum dimicavit. Hujus nobilia gesta reperies in ejus Chronicis.
Cujus corpus creditur esse apud Sanctum Salarvium prope castrum de Malamorte
juxta Brivam. Hunc autem sequitur Ebbo, Remigebertus, Odator, Christianus,
Stodilus, qui fuit contemporaneus Pipini Aquitaniae Regis, necnon Caroli Calvi
Regis Imperatorisque Francorum. Hujus temporibus Ainardus Princeps seu Abbas
Monasterii Sancti Martialis, & omnes ejus Canonici qui antea erant
saeculares fuerunt facti sua sponte ac devote Monachi, Carolo Francorum Rege
cum Archiepiscopo ac Principibus universis Aquitaniae praesentibus anno Domini
848 qui Abbatem praefecerunt omnium primum Odonem tunc Abbatem S. Savini.
Cap. VI. De
quatuor aliis Episcopis immediate quoque sequentibus.
Addo, Gerbosus, Gerlo, Anselius (qui obiit 898, 5 Idus
Februarii) Turpius seu Turpinus sanctitate atque miraculis clarus, sicut
clarius in Gestis Aquitaniae & plenius reperitur. Hic autem fuit ex
claeissimo genere, avunculus nimirum Roberti Vicecomitis Albucensis. Hic
praeterea Monasterium Sancti Augustini Lemovicensis reaedificavit, atque ibi
Monachos, qui antea Canonici saeculares, priusquam Rex Pipinus urbem
Lemovicensem destrueret (nam Ecclesias & Monasteria ibidem ibidem funditus
evertit) instituit. Multa
& mirabilia ab eodem gesta videre est in Chronicis
ejusdem Monasterii. Obiit apud Albuconum & apud Valericum
Dioecesis Lemovicensis in Domino requiescit.
Cap. VII. De Ebolo
& Hildegario.
Huic successit Ebolus sive Eblo, filius Eblonis Comitis Pictavensis,
adjuvante Ludovico Francorum Rege Caroli Simplicis filio. Qui regnate coepit anno
Domini 919 (corrige 936) ac circiter 19 regnavit. Hic autem extitit bonus
Pastor Ecclesiae. Castellum Lemovicae sedis juxta Ecclesiam Sancti Stephani quod Episcopus
destruxerat perfecte integravit, ac defunctus sepultus fuit in Monasterio
Sancti Michaelis ad Eremum appellato. Hildegarius vero, sive Hildegrinus, frater
Guidonis Lemovicensis Vicecomitis illi successit, qui cum ornamentis
pretiosioribus de aula sancti Martialis abiit in Franciam, ubi fuit apud S.
Dionysium sepultus.
Cap. VIII. De
Eldoino & Gerardo nepote suo.
Hujus
autem Hildegarii germanus frater Eldoinus sive Alduinus per manum Ducis Guillermi
in Episcopatum successit a tribus Episcopis Engolismae consecraus, a Frontone
nimirum Petragoricnesi, a Bosone Xantonensi & Hugone Engolismensi a quo
Lemovicis inthronizatus fuit in cathedra gestatoria apud Ecclesiam Sancti
Geraldi, deinde in sede S. Martialis; qui Monasterium S. Martini reparavit ac
Monachos Ordinis Divi Benedicti ibidem collocavit, qui praeterea Basilicam
Cathedralem Divi Stephani diruta illa quam aedificavit beatus ipse Martialis,
construi curavit; quae tamen permansit inconsummata plusquam annis 200. usque ad annum videlicet 1223. quo
ejusdem loci Canonici eandem magnifice, ut nunc ast, absolvere coeperunt. Hic autem apud Divum Martinum in Capella Divi Eligii quiescit.
Et notandum sub ejus Episcopatu corpus Sancti Martialis anno scilicet
994. Indictione 7. fuisse cum magna processione in
Montem Gaudii-Jovis reverenter deportatum propter gravissimam plagam ignis quae
in populum grassabtur, extinguendam. Huic autem Geraldus nepos illius (filius
Guidonis Vicecmoitis) successit, apud S. Hilarium Pictavensem consecratus,
annis octo rexit & pergens Pictavim versus, obiit apud Carrofum ibi
sepultus.
Cap. IX. De
Jordano de Laron.
Hunc Jordanus de Laron sequutus est. Notandum vero quod
cum Principes Lemovicini Pontificatum seu Pontificium vindicare conarentur, non
sine simoniae vitio, suborta fuit dissensio, unde populus urbis cum Monachis
& Canonicia Letanias peregit, & proinde Guillermus Dux Aquitaniae
prudentissimus cum Guillermo Engolismensi apud S. Junianum placitum habuit ac
conventum, ubi Wido Vicecomes Lemovicensis, Principes quoque Lemovicini
affuerunt. Ibidem vero nutu Dei electus fuit Jordanus Praepositus S. Leonardi,
vir nobilis & magnae simplicitatis, in fine videlicet Januarii Dux autem
Guillermus surgens mane a Monasterio ejusdem loci cum duobus Episcopis Gislone
& Gisleberto & multitudine Principum ad urbem Lemovicensem venit, cui
omnis civitas gaudens obviam processit, deinde properavit ad Regalem Basilicam
SS. Salvatoris, receptus a Monachis Beati Martialis cum processione solemni.
Die vero sequenti Jordanum in Ecclesiam Sancti Stephani deduxit, ac Pontificali
honore ipsum gratis cum baculo Pastoris vestivit. Porro Quadragesima
superveniente, Dux ipse Romam pergens, Guillermo filio suo curare imperavit, ut
revertens Episcopum illum reperiret ordinatum. Quod ille ut perficeret, &
Jordanum in Angeliacum perduxit, ubi Sabbato mediae Quadragesimae Diaconus ac
Presbyter ordinatus sequente Dominica consecratus fuit Episcopus ab Islone
Sanctonensi Episcopo & Helia Archiepiscopo Burdegalensi ac tribus aliis
Bosone scilicet, Arnaldo & Isemberto Episcopis, & deinde a Guillermo
ipso Comite & Arnaldo Petracoricensi Episcopo in Lemovicam deductus,
inthronizatus fuit in sede Sanctissimi Martialis. Gauzelius vero (Gauzlinus) Archiepiscopus
Bituricensis, ad quem Lemovica pertinet, quod ille pro impositione manuum
pecuniam requirebat, ac fuerat sine illius auctoritate consecratus, collecta
Synodo in Francia coram Rege Roberto, ubi septem Archiepiscopi cum suis
Suffraganeis Episcopis die Pentecostes affuerunt, totum Lemovicinum
excommunicavit praeter locum Sancti Martialis, ipsumque Jordanum ab officio
Episcopali prohibuit; qui quidem cum rationem reddere posset si vellet, necnon
a culpa se purgare coram reverendo Pontifice (forte Romano scriptum erat,
initiali litera R.) id tamen non praestitit, quia proprium Archiepiscopum
contempsisset ex causa simoniae vetandae. Postea vero satisfaciens nudis
pedibus sedem Bituricensem adiit cum centum Clericis omnibusque Monachis
similiter discalceatis. Cui Archiepiscopus cum Clero obviam venit, & quos
prius ligaverat, eos honorifice adducens absolvit. Huic tandem Joannes nomine
vigesimus Romanus Pontifex auctoritate Apostolica in ejus litteris definiens ac
decernens beatum Martialem Apostolum merito nominari conscripsit.
Cap. X. De
aliis sex Episcopis Jordano succedentibus.
Jordano Iterius, Guido de Laron, Humbaldus, Guillermus,
Petrus Eustorgius successerunt. Ecclesia Lemovicensis mortuo Jordano tantis
quassata fuit tempestatibus, tantisque afflicta injuriis, ut necesse habuerit
terrae suae Principes consulere, qui tandem censuerunt aliquem iterum ex nobili
familia de Chabots eligendum. Unde Iterium ex consensu Comitis, Vicecomitis,
totiusque plebis, moribus probum rapuerunt anno Domini 1052 qui facet in Monasterio
S. Augustini. Guido sequitur Jordani praedicti nepos anno Domini 1073 qui
ibidem sepultus est. Humbaldus postea, tamen depositus ab Urbano Papa eo nomine
secundo, qui Lemovicis Natalia Domini celebravit, & templum Sancti Stephani
pridie Kalend. Januarias consecravit anno Domini 1115 (imo 1095) apud sanctam
Severam laicaliter inter laicos vixit, frater ejusdem castri dominorum.
Guillermus prior Monasterii Sancti Martialis, quod contra dixisset impiorum
mores, a quodam Martino cognomine Venerio peremptus fuit ac sepultus anno
tertio Episcopatus sui apud sanctum Martialem in Basilica sanctissimi
Salvatoris ad altare S. Austricliniani ad octo passus. Petrus cognomine
Burdelausensis seu Burdegalensis vir valde cogente ab Episcopatu ex toto
semetipsum demisit, Guillermo de Carleomeras vices Sacerdotii exercente, qui
tamen ad Pontificale Sacerdotium non pervenit. Eustorgius cum Arnaldo Beraldi
ac Bernardo Janiliaco castrum Luteci prope Lemovicum aedificavit, ubi
morabantur non audentes habitare Lemovicis timore Comitis Pictavensis
Aquitaniae Ducis; qui jacet in Monasterio S. Augustini.
Cap. XI. De
Geraldo hoc nomine II.
Domnus Geraldus Eustorgii supradicti nepos, antea
Canonicus sancti Aredii, a quibusdam electus fuit Episcopus, ab aliis vero
sancti Martialis Abbas Amblardus, qui quidem & electus Episcopalem sedem
ascendit. Geraldus autem Romam se contulit, inde Lemovicum; deinde Lemovico
iterum Romam rediit, & Papa Missam celebrante pro anima Eustorgii (magnum
enim illi thesaurum tradiderat rogans ut eum Ecclesiis Lemovicum dispensaret)
argenteum scyphum obtulit aureis plenum. Tandem comperto electoribus suis eum
nullas promisisse nec dedisse pecunias ab ipso Papa Presbyter ac Pontifex
consecratus, in pace remittitur. Hic autem multum dives reversus interemit cum
militia & populo terrae, Deo adjutante, in territorio Brivensi duo millia
& amplius Barbansonum seu Scotellanorum (Cotarellorum) qui terram
devastantes Ecclesias quoque devastabant juxta castrum nunc inde a Malamorte
appellatum, cum antea Bellefort nuncuparetur; quod actum est in die Dominicae
Coenae mense Aprili, anno Domini 1177. Sepultus autem est juxta Eustorgium in
Monasterio S. Augustini.
Cap. XII. De
Sebrando.
Domnus Sebrandus Chabot Pictavensis Dioecesis
Archidiaconus de Thoars electus fuit anno 1177, 4 Idus Februarii. Displicuit
Henrico Regi Angliae quoniam oderat les Chabots. Unde Canonici electionem ejus
non fuerunt ausi Lemovicis, & proinde eam apud S. Aredium publicarunt.
Quare suis bonis privati dejecti fuere a propriis domibus & Ecclesia
Cathedrali Divi Stephani uno & viginti mensibus divinorum caruit
administratione & exercitio mysteriorum. Verum die Paschae anno Domini 1186
cum populus sacra percepisset invocato nomine Dei, Sebrandus, Vicecomes,
Milites ac populus pugnaverunt contra sex millia Barbansonum Ecclesiam Dei
vastantium, totamque patriam depopulantium, eosque per totam Combralhiam
persequentes fere omnes peremerunt. Hic majus cymbalum Cathedralis Sancti
Stephani fieri jussit, unde sequens versus in cymbalo scriptus habetur,
Me dedit Antistes
Sebrandus, & hoc mihi nomen.
Sed vita sanctus anno Domini 1197. Sepultus fuit in
Monasterio Sancti Augustini.
Cap. XIII. De
Joanne.
Domnus Joannes ortus ex domo de Veyrat, Nobiliacum villam
Sancti Leonardi, in qua multi Brabansones se incluserant terram ac populum
devastantes absidet cum Baronibus, Praelatis ac populo terrae & captos
illos interfecit anno Domini 1404. Hunc autem Rex Angliae omnibus Episcopatus
regalibus per quinque annos privavit, quare extra mare quasi exhaeredatus se
contulit & ibi apud Accon civitatem obiit anno 1218. Episcopatus autem anno
21.
Cap. XIV. De
Bernardo.
Domnus Bernardus de Savena Capellanus Ecclesiae S. Hilarii
prope Petrambufferiam induit habitum Ordinis Artigiae prope S. Leonardum
existentis, in quo usque ad mortem Episcopatu administrato obiit in Provincia
apud Avenionem in exercitu Ludovici Regis patris S. Ludovici anno Domini 1226. Episcopatus autem
anno octavo ac sepultus; inde ipsius corpore delato jacet apud Artigiam in
medio Chori. Hujus
tempore Fratres Ordinis Praedicatorum a Beato Dominico Lutetia missi ad urbem
Lemovicensem, ut ibi morarentur anno Domini 1219 venerunt, quod benigne
suscepit.
Cap. XV. De
Guidone.
Domnus Guido de Clausello, Canonicus Sancti Aredii
Archidiaconus Ecclesiae Lemovicensis consecratus anno Domini 1226 in octava S.
Martini primo venit in Ecclesiam ejus ex more Episcoporum Lemovicensium, qui
consecrati ad eandem Ecclesiam, & inde ad suam sedem venire consueverant.
Vixit multum senex ac saepe ajebat se annos habere plusquam 140. Sepultus autem
fuit apud S. Martialem in introitu Chori.
Cap. XVI. De
Guillelmo II.
Domnus Guillelmus de Podio Engolismensis vir venerabilis
& magnanimus aetate quidem juvenis, sed gravitate morum praeclarus diuturna
detentus infirmitate, quia terra non erat digna tanto Praesule, ante
consecrationem infra annum obiit.
Cap. XVII. De
Durando.
Domnus Durandus Ecclesiae Lemovicensis Archidiaconus ac S.
Juniani Praepositus, ab altera parte Capellanorum fuit electus; quam electionem
confirmarunt tandem littere domini Papae, Lemovicinum die 4 post festum S.
Bartholimaei, anno Domini 1241 allatae. Obiit tandem nocte festivitatis Divi
Thomae Martyris quarto Kalendas Januarii anno 1245.
Cap. XVIII. De
Aymerico.
Dominus Aymericus de Serta Archidiaconus Marchiae in
Ecclesia Lemovicensi ac Praepositus Sancti Juniani electus fuit eodem anno in
octavis Purificationis Sanctae Mariae atque annis 26 permansit Episcopus. Quo defuncto vacavit sedes annis
tribus ac dimidio, ac primus Christianus in Ecclesia Cathedrali sancti Stephani
sepultus eo quod magnam pecuniarum summam pro ea
reliquerat pro eadem perficienda. Hujus autem subsidio tempore
.... ac Synodi in Hebdomada Pentecostes, anno
Domini 1273. Helias de Malamorte vir nobilis, Decanus Sancti
Stephani & Canonici primum lapidem in fundamenta posuerunt, incipientes eam
de novo ac magnifice, prout nunc cernitur, ampliare. Deus vero postmodum
incrementum dedit.
Porro huc usque Episcopi Lemovicenses hoc ipso Catalogo contenti numero
quinquagenario nono comprehenduntur.